سیمین بهبهانی در حوزه شعر زنان، بعد از پروین اعتصامی و فروغ فرخزاد از شاعران موفق زن معاصر به حساب می آید. شعر سیمین، هم به لحاظ مضمون هم به لحاظ فرم، در ادبیات معاصر ایران، جایگاه ویژه ای دارد. غزل، که سنتی ترین قالب شعر شاعران ایران است، دست مایه اصلی هنر شاعری سیمین است. او در این زمینه به کامیابی فوق العاده ای رسیده است که او را، به حق، نماینده غزل نو معاصر می شناسند. این نوع غزل تحت تاثیر شعر نو به وجود آمده است و از امکانات شعر نو، چه از نظر زبان و چه از نظر مضمون، استفاده کرده است.سیمین، به جای استفاده از مضامین تکراری و نازک خیالی های مستی آفرین، تصاویر نگارخانه اندیشه خویش را دست مایه اصلی غزل ساخته و، از این رهگذر، به رستاخیز واژه ها - که سبب امتیاز شعر از زبان روزمره است - دست یافته است. او اجزای پدیدآورنده شعر را، چه از نظر گروه موسیقیایی و چه از نظر گروه زبان شناختی، می شناسد و بلکه، برای جلوه دادن شیوه ای تازه در غزل با کمال هوشیاری، می کوشد نوآوری گوش نواز و خیال انگیزی در سروده های خویش عرضه کند، که البته در غزل فارسی بسیار کم سابقه است.در این مقاله با مروری بر دیوان شاعر، نوآوری ها و خلاقیت های هنری و شاعرانه این بانوی غزل نیمایی، به اختصار و موجز بیان شده و صورخیال و عروض و قافیه و، سرانجام، تعهد شعری ایشان در ایجاد غزل سیاسی بحث و بررسی شده است.